Bu eser, başıma gelen şeylerin en güzeli, tatlı mı tatlı, gayet coşkulu aşk tecrübemin, duygu dünyamın, his alemimin ve adeta Gönül Sesi’min elden geldiğince kalemle ifadesidir. Ama tamamı değil; bir nebzesi… aynısı değil; görüntüsü… tümüyle değil; bir yönlüsü… Zira aşk bir okyanus ki içmekle bitmez! Hatta o, kaynağını, aşıkların içmelerinden alır ki böylece içildikçe artar!.. Hep artar o; azalması yok! Can yakar o; üzülmesi yok! “Ben” yıkar o; bozulması yok! İşte böyle bir okyanustan herkes ancak kendi nasibi kadar alır; ki bu bile anlatılması güç bir miktardır. Zira duygular sonsuz; lafızlar duygusuz!.. Hayaller duraksız; kalemler hayalsiz!.. Gönüller sınırsız; kelimeler yetersiz…