Yırtık kazak içinde uykusuzdur gözler Beton bir yatak ve koynunda annesizlik İki büklüm kıvrılır ne kadar hohlasa da faydasız Bir türlü ısınmaz yalnızlıktan üşüyen elleri Melek yüzlü bir hayale sarılır buruk bir tebessümle Uyutmaz onu ne yorgun kirpikler Ne de sokağın ninnisi Işıklar söner uykuya bürünür lacivert gece Gölgeler bile inzivaya çekilir Donuk yüzünde solgun bir düş kırıklığı Hüznü yorgundur çığlığı suskundur Acıyı nakşeder gecenin gergefine Uyutmaz onu ne ağırlaşan göz kapakları Ne de sokağın ninnisi…