Bozkır ayazına tutulmuşçasına uyuşur parmaklarınız da yine ruhunuzun o ince aksine tepkisiz kalamazsınız. Nefesinizden üfler, nefsinizden yontarsınız onu. Her seferinde şekil alır kırık dökük vicdanınız. Af dilersiniz birbiri ardına… Tespih bu; sabır çektirir, ah çektirir. Ama hep çektirir. Tıpkı kader gibi. Hep size çektirir. Rengini yârin gözlerinden alır kimi zaman, kimi zamansa zifiri karanlıktan. Ama huzuru her daim Yaradan’dan. Hayatın ayazını ciğerine çekmiş, kendi gibi soğuk taşlarda deva bulan bir usta. Soğuk taşları gönlünün ateşinde ısıtan bir kadın. Ve tespihe dizilir gibi ardı ardına dizilen kehribar rengi acılar… Usta’nın aşkı size sabrı öğretecek ince ince.