Vedalaşıp ayrılırken, son kez Gamze’ye baktım. Küçük kız, gişenin önünde, bir eliyle annesinin diğer eliyle debabasının bacağına tutunmuştu. Birkaç kez seslendim. Beni duyunca, dönüp baktı. El salladım. Hasta bir çocuk nasıl bakarsa, işte öyle bakarak, o da bana elsalladı. Bu son görüntü hiç unutamayacağım bir fotoğraf karesi gibi kazındıbelleğime. İşte o gün başladım lösemili çocukların yoksul ailelerine nasılyardım edebilirim diye düşünmeye.