“Yıl 1933, aylardan ekim, günlerden 29; yani onuncu yıl…cumhuriyetin onuncu yıldönümü… İşte o gece annem tutturmuş da tutturmuş, fener alayını izleyeceğim, diye… Babam, yahu avrat ayın günün, sancın mancın tutar, hem bu karınla… demiş. Ama annem hiç öyle coşkulu bir günde evde oturmak ister mi? Komşu kadınlardan biriyle çıkmışlar evden, bir yaşındaki abim de annemin kucağında. Fener alayını eve en yakın izleme yeri, olsa olsa Saathane’nin orası… nasıl kalabalık, iğne atsan yere düşmez!… Az sonra bando öteden gözükmüş. Pıstattararaaaa… demeye başlayınca, uy anam, annemdeki sancı… Breh, kaldırımda adım atacak yer yok, yan yön insan, gerisi dükkân… annemi eve zor yetiştirmişler. Tastamam eve geldikten on dakika sonra beni doğurmuş…” Bundan sonrası kitaptan öğreneceksiniz: Zıkkımın Kökü