Günümüzde geleneksel medyaya oranla yeni medya, yaygınlaşma düzeyine bağlı olarak iletişim etkinliğinde giderek daha çok aracılık rolü; tüketimin kontrolü açısından giderek daha çok işlev biçilmekte. Buna aynı zamanda yeni medyayı, siyasette paradigma değişimleriyle daha yoğun ilişkilendiren bir söylem de eşlik etmekte. Paradigma değişiminde yeni (etkili/etkileşimli) medyaya siyaseten biçilen bu rol-işlev, siyasetin dilinde/söyleminde ‘istikrar ve denge’ kavramlarına koşut olarak kapasite, verimlilik, etkileşim, performans, anındalık, süreklilik, güncellenebilirlik gibi araca teknolojik olanakları öne çıkarmakta.