Greco’nun bulutları yığılmış odamasüpürüyorum elimin tersiylegüneş yalımları kalıyor yalnızcagökyüzüne bağdaş kurupak tülden yayla dumanını seriyorum yeryüzüneeğilip, düşen oyuncağını uzatıyorum bir çocuğaıtırlar, hanımelleri, gelincikler(işte saydırtma bana)birtakım çiçekler dolduruyorum damarlarımaPromethéus, sen bekliyordun ölümüyeniden doğmak içinbizse her gün yoğuruyoruz kendimizidoğurmak için sevdayı yenidensancısı elde, sevda yok ki .